شانه یکی از پرتحرک‌ترین و درعین‌حال حساس‌ترین مفاصل بدن است که نقش مهمی در انجام فعالیت‌های روزمره، ورزش و کار ایفا می‌کند. بااین‌حال، همین تحرک بالا آن را در برابر آسیب‌ها و بیماری‌های مختلف آسیب‌پذیر می‌سازد. یکی از شایع‌ترین این مشکلات، پارگی تاندون شانه است؛ عارضه‌ای که می‌تواند به دلیل عواملی مانند افزایش سن، حرکات تکراری، ضربه‌های مستقیم یا آسیب‌های ناگهانی ایجاد شود. این وضعیت نه‌تنها باعث درد و محدودیت حرکتی میشود، بلکه در صورت درمان نشدن، می‌تواند کیفیت زندگی فرد را به‌شدت کاهش دهد.
در این مطلب از فیزیوتراپی راحیل با ما همراه باشید تا به‌طور کامل با ماهیت پارگی تاندون شانه، علائم، علل ایجاد، عوارض و روش‌های درمان آن آشنا شوید.
پارگی تاندون شانه چیست
پارگی تاندون شانه چیست و چگونه اتفاق می‌افتد؟
پارگی تاندون شانه یکی از آسیب‌های شایع مفصل شانه است که در آن رشته‌های فیبری و مقاوم تاندون دچار پارگی جزئی یا کامل می‌شوند. در پاسخ به سوال پارگی تاندون شانه چگونه است باید بگوییم این پارگی می‌تواند به صورت ناگهانی، بر اثر یک ضربه یا سقوط یا به‌صورت تدریجی در اثر حرکات تکراری و فرسودگی بافت ایجاد شود.
شایع‌ترین علت‌ها شامل افزایش سن، فعالیت‌های ورزشی سنگین، بلند کردن اجسام با فرم اشتباه و بیماری‌های زمینه‌ای مثل التهاب مزمن تاندون هستند. بسته به میزان آسیب، فرد ممکن است با درد، ضعف عضلانی یا محدودیت در بالا آوردن و چرخاندن دست روبه‌رو شود.
یکی از روش‌های مؤثر برای کنترل درد و بهبود حرکت مفصل، درمان درد شانه با فیزیوتراپی است. فیزیوتراپی با تکنیک‌هایی مانند تمرینات تقویتی، کششی و استفاده از تجهیزات درمانی مدرن می‌تواند روند ترمیم تاندون را سرعت داده و از پیشرفت آسیب جلوگیری کند.
علائم پارگی تاندون در شانه
پارگی تاندون شانه چه علائمی دارد؟ از درد تا محدودیت حرکتی
علائم پارگی تاندون شانه می‌تواند طیف گسترده‌ای را شامل شود و بسته به میزان و نوع آسیب، شدت آن متفاوت است. شناسایی این علائم در مراحل اولیه، نقش مهمی در جلوگیری از پیشرفت آسیب و بهبود سریع‌تر دارد. مهم‌ترین نشانه‌ها عبارت‌اند از:
1. درد شانه
درد معمولاً در بخش جلویی یا کناری شانه احساس میشود و ممکن است با حرکت بازو یا حتی در حالت استراحت شدت بگیرد. این درد اغلب در شب بیشتر میشود و خواب فرد را مختل می‌کند، به‌ویژه زمانی که روی شانه آسیب‌دیده بخوابد. در برخی موارد، درد می‌تواند با گیر افتادن عصب شانه تشدید شود و حتی به بازو یا گردن انتشار پیدا کند.
2. ضعف عضلانی
پارگی تاندون باعث کاهش قدرت عضلات اطراف شانه میشود. این ضعف هنگام انجام کارهای روزمره مانند شانه کردن مو، بلند کردن اجسام یا بالا بردن دست بیشتر خود را نشان می‌دهد. در موارد شدید، حتی انجام حرکات ساده نیز دشوار میشود.
3. محدودیت حرکتی
کاهش دامنه حرکت شانه، یکی دیگر از نشانه‌های شایع است. چرخاندن بازو، بالا بردن آن یا انجام حرکات خاص ممکن است با مشکل و درد همراه باشد. این محدودیت معمولاً در آسیب‌های پیشرفته‌تر بیشتر دیده میشود.
4. صدا یا حس پارگی ناگهانی
بسیاری از بیماران در لحظه آسیب، صدایی شبیه به «تق» یا «ترکیدن» را در شانه احساس می‌کنند که معمولاً با درد تیز و شدید همراه است. این حالت اغلب نشان‌دهنده پارگی حاد تاندون است.
5. تورم و حساسیت به لمس
التهاب و تورم در محل آسیب، همراه با حساسیت هنگام لمس، از علائم شایع است. این وضعیت ممکن است به دلیل خونریزی داخلی یا واکنش التهابی بدن ایجاد شود.
6. کاهش استقامت در حرکات تکراری
افراد ممکن است در انجام حرکات مکرر یا نگه داشتن بازو در یک موقعیت ثابت احساس ضعف کنند. کارهایی مانند برداشتن وسایل از قفسه یا ورزش‌های نیازمند حرکت مداوم بازو دشوار میشود.
7. تغییر شکل ظاهری شانه
در پارگی‌های کامل، ممکن است فرم شانه تغییر کند؛ افتادگی یا نامتقارن شدن عضلات اطراف می‌تواند نشانه‌ای از آسیب جدی باشد.
به دلیل شباهت برخی از این علائم با مشکلات دیگر، تشخیص دقیق تنها با معاینه تخصصی و تصویربرداری امکان‌پذیر است؛ بنابراین در صورت مشاهده هر یک از این نشانه‌ها، مراجعه سریع به پزشک توصیه میشود.
تشخیص پارگی تاندون در شانه
نحوه تشخیص پارگی تاندون شانه؛ روش‌های کلیدی برای شناسایی دقیق آسیب
تشخیص پارگی تاندون شانه یک فرآیند چندمرحله‌ای است که ترکیبی از بررسی علائم، معاینات بالینی و روش‌های تصویربرداری پیشرفته را شامل میشود. هدف این مراحل، شناسایی نوع، شدت و محل دقیق آسیب و سپس انتخاب بهترین مسیر درمانی برای بیمار است. رایج‌ترین روش‌های تشخیص شامل موارد زیر می‌شوند:
1. بررسی سوابق پزشکی و شرح حال بیمار
پزشک ابتدا با بیمار درباره علائم، زمان شروع درد، شدت آن و سوابق آسیب یا فعالیت‌های تکراری گفت‌وگو می‌کند. این اطلاعات نه‌تنها در تشخیص پارگی تاندون اهمیت دارد، بلکه می‌تواند به شناسایی عوامل زمینه‌ای دیگر مانند علت درد شانه ها در زنان نیز کمک کند.
2. معاینه فیزیکی شانه
در این مرحله، پزشک شانه را از نظر درد، تورم، حساسیت به لمس و دامنه حرکت بررسی می‌کند. تست‌های اختصاصی مانند تست‌های روتاتور کاف (Rotator Cuff Tests) برای ارزیابی عملکرد و قدرت عضلات انجام میشود.
3. تصویربرداری رادیولوژی (X-ray)
اگرچه عکس رادیولوژی تاندون‌ها را نشان نمی‌دهد، اما می‌تواند مشکلات استخوانی مرتبط مثل خار استخوانی، دررفتگی یا آرتروز را که ممکن است با پارگی تاندون در ارتباط باشند، آشکار کند.
4. سونوگرافی شانه
یک روش غیرتهاجمی و مؤثر برای مشاهده مستقیم تاندون‌ها و عضلات است. مزیت سونوگرافی این است که می‌تواند حرکت بافت‌ها را در حین جابه‌جایی شانه نشان دهد.
5. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
دقیق‌ترین روش برای مشاهده ساختارهای نرم شانه است. MRI نوع پارگی (جزئی یا کامل)، میزان التهاب، آسیب‌های قدیمی و حتی مشکلات همراه را مشخص می‌کند.
6. آرتروگرافی (Arthrography)
در این روش، ماده رنگی به مفصل تزریق شده و سپس با X-ray یا MRI وضعیت داخلی شانه بررسی میشود. این تکنیک در شناسایی پارگی‌های کوچک بسیار کاربردی است.
7. آرتروسکوپی تشخیصی
در صورت نیاز به بررسی مستقیم داخل مفصل، از آرتروسکوپی استفاده میشود. پزشک با دوربین بسیار کوچک وارد شانه شده و با دید مستقیم، نوع و میزان آسیب را ارزیابی می‌کند.
ترکیب این روش‌ها به پزشکان امکان می‌دهد تشخیص دقیق‌تری ارائه کنند. تشخیص به‌موقع، روند درمان را کوتاه‌تر کرده و احتمال بروز عوارض جدی را به حداقل می‌رساند.
درمان پارگی تاندون شانه؛ از مراقبت‌های خانگی تا جراحی تخصصی
پارگی تاندون شانه چگونه درمان میشود؟ پاسخ این پرسش به عواملی مثل شدت آسیب، نوع پارگی (جزئی یا کامل)، سن بیمار، سطح فعالیت و شرایط سلامتی کلی او بستگی دارد. درمان‌ها به دو گروه کلی غیرجراحی و جراحی تقسیم می‌شوند.
لیزر پرتوان برای پارگی تاندون شانه
1. درمان‌های غیر جراحی
در بسیاری از بیماران، به‌ویژه در مواردی که پارگی جزئی است یا بیمار شرایط مناسب برای جراحی ندارد، می‌توان با استفاده از روش‌های غیرتهاجمی روند بهبود را آغاز کرد. این رویکرد نه‌تنها خطرات جراحی را حذف می‌کند، بلکه با ترکیب تکنیک‌های مختلف، می‌تواند عملکرد شانه را تا حد زیادی بازگرداند. در روش غیرجراحی، پارگی تاندون شانه چگونه درمان میشود؟ هدف اصلی کاهش درد، کنترل التهاب، حفظ یا بازگرداندن دامنه حرکتی و تقویت عضلات اطراف شانه است. بسته به شرایط بیمار، ترکیبی از موارد زیر استفاده میشود:
- استراحت: توقف فعالیت‌هایی که فشار زیادی به شانه وارد می‌کنند، اولین گام برای جلوگیری از پیشرفت آسیب و کاهش التهاب است.
- فیزیوتراپی و ورزش برای پارگی تاندون شانه: انجام تمرینات کششی و تقویتی زیر نظر فیزیوتراپیست، به بهبود انعطاف‌پذیری، کاهش درد و تقویت عضلات کمک می‌کند. برنامه ورزشی باید مرحله‌بندی شده و متناسب با توان بیمار باشد.
- لیزر پرتوان برای پارگی تاندون شانه: استفاده از لیزر پرتوان روشی نوین است که با افزایش گردش خون و کاهش التهاب، سرعت ترمیم بافت را بالا می‌برد. این روش می‌تواند زمان بازگشت به فعالیت‌های روزمره را کوتاه‌تر کند.
- داروهای ضدالتهابی و مسکن‌ها: مصرف داروهای NSAIDs مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن برای کنترل درد و التهاب کاربرد دارد. در موارد شدید، پزشک ممکن است مسکن‌های قوی‌تر تجویز کند.
- پمادهای موضعی: پمادهای ضدالتهاب یا گرم‌کننده می‌توانند به بهبود خون‌رسانی و کاهش درد کمک کنند. انتخاب بهترین پماد برای پارگی تاندون شانه باید بر اساس نظر پزشک انجام شود.
- تزریق استروئید: تزریق استروئید مستقیماً به مفصل شانه، التهاب و درد را به‌سرعت کاهش می‌دهد، اما باید محدود و با دقت انجام شود.
- تزریق پلاسمای غنی از پلاکت: پلاکت‌ها حاوی فاکتورهای رشد هستند که با تزریق به محل آسیب، روند ترمیم بافت را تسریع می‌کنند.
با رعایت این روش‌های غیرجراحی و پیگیری منظم، بسیاری از بیماران می‌توانند بدون نیاز به جراحی، درد شانه را کاهش داده و عملکرد عضلات و دامنه حرکتی خود را تا حد زیادی بازگردانند. کلید موفقیت در این رویکرد، شروع به موقع درمان، پایبندی به برنامه فیزیوتراپی و ورزش منظم و استفاده هدفمند از روش‌های است.
2. درمان‌های جراحی
در صورتی که پارگی تاندون شانه شدید باشد، پارگی کامل باشد یا درمان‌های غیرجراحی مؤثر واقع نشوند، جراحی به‌عنوان راهکار اصلی برای بازگرداندن عملکرد شانه و کاهش درد توصیه میشود. هدف از جراحی، ترمیم تاندون آسیب‌دیده، بازیابی قدرت و دامنه حرکتی و پیشگیری از عوارض طولانی‌مدت است. نوع جراحی بسته به شدت آسیب، سن و سطح فعالیت بیمار تعیین میشود. رایج‌ترین روش‌های جراحی شامل موارد زیر هستند:
- ترمیم تاندون به روش آرتروسکوپی: این روش کم‌تهاجم با استفاده از دوربین و ابزارهای مخصوص از طریق برش‌های کوچک انجام میشود. مزیت آن کاهش درد بعد از جراحی، زخم‌های کوچک‌تر و بهبود سریع‌تر نسبت به جراحی باز است.
- ترمیم باز تاندون: در پارگی‌های وسیع یا پیچیده، جراح از برش بزرگ‌تر برای دسترسی مستقیم به تاندون استفاده کرده و آن را به استخوان متصل می‌کند. این روش در مواردی ضروری است که ترمیم آرتروسکوپی امکان‌پذیر نباشد.
- تعویض کامل شانه: در موارد نادر و شدید که علاوه بر پارگی تاندون، مفصل شانه نیز به‌طور کامل آسیب دیده باشد، تعویض شانه راهکار نهایی است. این روش به‌ویژه در بیماران مبتلا به آرتروز شدید همراه با پارگی تاندون کاربرد دارد و می‌تواند درد را کاهش داده و عملکرد شانه را بازیابی کند.
با انتخاب روش جراحی مناسب و رعایت دقیق دستورالعمل‌های پس از عمل، بسیاری از بیماران قادر خواهند بود درد شانه را به طور چشمگیری کاهش داده و عملکرد و دامنه حرکتی خود را بازگردانند. موفقیت جراحی بستگی به شدت پارگی، کیفیت بافت تاندون، سن بیمار و پیگیری برنامه توان‌بخشی پس از عمل دارد.
مراقبت‌های بعد از درمان پارگی تاندون شانه؛ نکات بازتوانی و حفظ عملکرد
مراقبت‌های بعد از درمان پارگی تاندون شانه نقش بسیار مهمی در بازگرداندن عملکرد کامل شانه، کاهش درد و جلوگیری از عوارض طولانی‌مدت دارد. این مراقبت‌ها باید تحت نظر پزشک یا فیزیوتراپیست انجام شوند و شامل مراحل زیر هستند:
1. استراحت و بی‌حرکت نگه‌داشتن شانه
پس از جراحی یا درمان غیرجراحی، شانه باید مدتی در وضعیت ثابتی قرار گیرد تا فرآیند ترمیم بافت‌ها به‌طور مؤثر انجام شود. معمولاً استفاده از آتل یا بند شانه توصیه میشود. در این دوران، بیمار باید از انجام فعالیت‌هایی که فشار به شانه وارد می‌کنند، خودداری کند تا التهاب کاهش یافته و روند بهبودی سریع‌تر پیش برود.
2. مدیریت درد و التهاب
برای کاهش درد و التهاب بعد از درمان، داروهای مسکن و ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن تجویز می‌شوند. در صورت درد شدید، پزشک ممکن است تزریق استروئید یا داروهای قوی‌تر را توصیه کند. همچنین، استفاده از کمپرس یخ به کاهش تورم و درد کمک می‌کند.
3. برنامه‌های فیزیوتراپی و تمرینات بازتوانی
فیزیوتراپی بخش اصلی مراقبت‌های پس از درمان است و برای بازگرداندن حرکت و قدرت شانه حیاتی است. برنامه‌ها باید مرحله‌بندی شده و تحت نظر متخصص اجرا شوند:
- تمرینات کششی اولیه: به افزایش دامنه حرکتی بدون فشار زیاد کمک می‌کنند.
- تمرینات تقویتی: پس از کاهش التهاب، تمریناتی برای تقویت عضلات اطراف شانه و تثبیت مفصل انجام میشود.
- تمرینات تعادلی و پیشرفته: برای بازگشت به فعالیت‌های روزمره و ورزشی طراحی می‌شوند.
در مواردی که شانه دچار خشکی شدید یا محدودیت حرکتی طولانی شده باشد، فیزیوتراپی برای شانه یخ زده می‌تواند به بهبود انعطاف‌پذیری و کاهش درد کمک کند.
4. مراقبت از زخم‌ها (در صورت جراحی)
در صورت انجام عمل جراحی، رعایت بهداشت زخم اهمیت بالایی دارد. پزشک دستورات دقیق برای تعویض پانسمان، جلوگیری از عفونت و مراقبت‌های موضعی ارائه می‌دهد. بروز علائمی مانند قرمزی شدید، تورم یا ترشح غیرعادی باید فوراً گزارش شود.
5. محدودیت در انجام فعالیت‌ها
بیمار باید از بلند کردن اجسام سنگین، حرکات ناگهانی یا ورزش‌های پرخطر خودداری کند. بازگشت به فعالیت‌های عادی باید تدریجی و با مشورت پزشک یا فیزیوتراپیست انجام شود.
6. تغذیه و سبک زندگی سالم
رژیم غذایی مناسب می‌تواند سرعت بهبود را افزایش دهد. مصرف پروتئین کافی، ویتامین C و D، کلسیم و مواد معدنی برای ترمیم بافت و تقویت استخوان‌ها توصیه میشود.
7. پیگیری‌های منظم پزشکی
جلسات منظم پیگیری به ارزیابی میزان بهبود تاندون و تنظیم برنامه درمانی کمک می‌کند. در این جلسات ممکن است تصویربرداری مجدد یا تغییر در برنامه فیزیوتراپی انجام شود.
8. پیشگیری از آسیب مجدد
ادامه تمرینات تقویتی و رعایت تکنیک‌های صحیح در فعالیت‌های روزمره و ورزشی، بهترین راه برای کاهش خطر پارگی مجدد تاندون است.
مراقبت‌های پس از درمان، کلید موفقیت در بازگشت شانه به عملکرد طبیعی هستند. رعایت دقیق دستورالعمل‌های پزشکی و همکاری بیمار، احتمال بازگشت کامل به فعالیت‌های روزمره با حداقل محدودیت را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد.
عوارض پارگی شانه
عوارض و پیامدهای پارگی تاندون شانه؛ خطرات و اثرات بلندمدت
پارگی تاندون شانه اگر به‌موقع درمان نشود یا درمان ناکافی باشد، می‌تواند منجر به چندین عارضه کوتاه‌مدت و بلندمدت شود. این عوارض هم عملکرد شانه را محدود می‌کنند و هم کیفیت زندگی بیمار را تحت تأثیر قرار می‌دهند. مهم‌ترین عوارض عبارت‌اند از:
- کاهش دامنه حرکتی شانه: پارگی تاندون می‌تواند باعث سفتی و محدودیت حرکتی شانه شود. در موارد شدید، حتی فعالیت‌های روزمره مانند شانه کردن مو یا برداشتن اجسام سبک هم دشوار می‌شوند.
- ضعف عضلات اطراف شانه: تاندون‌ها عضلات را به استخوان متصل می‌کنند. پارگی تاندون منجر به کاهش قدرت عضلات و عدم توانایی در بلند کردن یا نگه داشتن اشیاء میشود.
- درد مزمن: پارگی تاندون، التهاب مداوم و آسیب‌های ثانویه به بافت‌های اطراف را به دنبال دارد که می‌تواند درد مزمن ایجاد کند و کیفیت خواب و فعالیت‌های روزمره را تحت تأثیر قرار دهد.
- آرتروز ثانویه شانه: پارگی طولانی‌مدت و عدم ثبات مفصل می‌تواند به تخریب تدریجی غضروف و ایجاد آرتروز در شانه منجر شود که درد و محدودیت حرکتی بیشتری ایجاد می‌کند.
- عدم تعادل عضلانی و تغییر در نحوه حرکت شانه: برای جبران ضعف تاندون آسیب‌دیده، بدن ممکن است از عضلات دیگر استفاده کند. این تغییر الگوی حرکت می‌تواند فشار اضافی به سایر بخش‌های شانه و ستون فقرات وارد کند و باعث درد یا آسیب‌های ثانویه شود.
در مجموع، رعایت به‌موقع درمان و مراقبت‌های پس از پارگی تاندون شانه نقش حیاتی در پیشگیری از این عوارض دارد. تشخیص زودهنگام، درمان مناسب و انجام برنامه‌های توان‌بخشی منظم می‌تواند به حفظ عملکرد طبیعی شانه، کاهش درد و جلوگیری از ایجاد مشکلات طولانی‌مدت مانند آرتروز و ضعف عضلانی کمک کند.
روش‌های پیشگیری از پارگی تاندون شانه؛ نکات عملی برای محافظت و تقویت شانه
پارگی تاندون شانه می‌تواند دردناک و محدودکننده باشد، اما با رعایت نکات پیشگیرانه و تقویت عضلات شانه، می‌توان خطر آن را به‌طور چشمگیری کاهش داد. پیشگیری به معنای محافظت از تاندون‌ها، حفظ انعطاف‌پذیری و تقویت عضلات اطراف مفصل است. مهم‌ترین روش‌های پیشگیری عبارت‌اند از:
- تمرینات تقویتی و کششی منظم: انجام تمرینات کششی و تقویتی برای شانه و عضلات اطراف آن، به حفظ ثبات مفصل و کاهش فشار روی تاندون‌ها کمک می‌کند. این تمرینات باید مرحله‌بندی شده و متناسب با توان فرد باشند.
- گرم کردن قبل از فعالیت‌های سنگین: قبل از انجام ورزش یا فعالیت‌های فیزیکی پر فشار، گرم کردن و آماده‌سازی شانه‌ها از آسیب‌های ناگهانی جلوگیری می‌کند.
- اجتناب از حرکات تکراری شدید یا فشار بیش‌ازحد: تکرار حرکات سنگین یا بلند کردن مکرر اجسام سنگین می‌تواند فشار زیادی روی تاندون‌ها وارد کند. تنظیم شدت فعالیت و استراحت کافی بین تمرینات ضروری است.
- تغذیه سالم و مناسب: رژیم غذایی حاوی پروتئین کافی، ویتامین C، ویتامین D و کلسیم به سلامت بافت‌های همبند و استخوان‌ها کمک می‌کند و روند ترمیم احتمالی آسیب‌ها را تسریع می‌کند.
- حفظ وزن مناسب و کنترل وضعیت بدن: اضافه وزن و وضعیت بد بدن هنگام نشستن یا بلند کردن اجسام می‌تواند فشار روی شانه‌ها را افزایش دهد و ریسک پارگی تاندون را بالا ببرد.
- پیگیری منظم سلامت شانه: افراد با سابقه آسیب یا درد شانه باید به‌صورت دوره‌ای تحت معاینه قرار گیرند و در صورت مشاهده علائم اولیه پارگی، سریعاً اقدام به درمان کنند.
رعایت این نکات ساده اما مؤثر، نه تنها از پارگی تاندون شانه جلوگیری می‌کند، بلکه عملکرد شانه را در طولانی‌مدت بهبود می‌بخشد و کیفیت زندگی را افزایش می‌دهد.
جمع‌بندی نهایی؛ درمان و بازتوانی پارگی تاندون شانه
پارگی تاندون شانه اگر به‌موقع تشخیص داده و درمان شود، اغلب قابل مدیریت و ترمیم است. انتخاب روش درمان چه غیرجراحی با استفاده از فیزیوتراپی و ورزش برای پارگی تاندون شانه، لیزر پرتوان، داروها و پمادها، چه جراحی در موارد شدید، بستگی به شدت آسیب و شرایط فرد دارد. مراقبت‌های پس از درمان، شامل استراحت، مدیریت درد، برنامه‌های فیزیوتراپی و رعایت نکات پیشگیرانه، نقش حیاتی در بازگشت عملکرد شانه و جلوگیری از عوارض بلندمدت دارد.
در مسیر بازتوانی، همکاری با متخصصانی مانند فیزیوتراپیست راحیل می‌تواند به تسریع بهبود، تقویت عضلات اطراف شانه و بازگرداندن دامنه حرکتی کمک کند و اطمینان دهد که بیمار به فعالیت‌های روزمره و ورزشی بازمی‌گردد بدون آنکه ریسک آسیب مجدد بالا رود. توجه دقیق به توصیه‌های پزشکی و استمرار تمرینات تقویتی، کلید موفقیت در روند درمان و پیشگیری از پارگی مجدد است.
سوالات متداول در مورد پارگی تاندون شانه
آیا پارگی تاندون شانه همیشه با درد شدید همراه است؟
خیر. بعضی پارگی‌ها به‌ویژه پارگی‌های جزئی ممکن است درد خفیف یا حتی بدون درد باشند و تنها با ضعف یا محدودیت حرکتی شانه خود را نشان دهند.
چه عواملی ریسک پارگی تاندون شانه را افزایش می‌دهند؟
سن بالای ۴۰ سال، فعالیت‌های تکراری بالای سر، ورزش‌های پرتحرک، آسیب‌های قبلی شانه و بیماری‌های مزمن مثل دیابت می‌توانند خطر پارگی تاندون را افزایش دهند.
آیا می‌توان بدون عمل جراحی شانه فعالیت‌های ورزشی را ادامه داد؟
در موارد پارگی جزئی و با توصیه پزشک و فیزیوتراپی، می‌توان فعالیت‌های سبک را ادامه داد، اما ورزش‌های پرتحرک یا بلند کردن وزنه‌های سنگین باید محدود شود.
چه نشانه‌ای نشان می‌دهد که درمان پارگی تاندون موفق نبوده است؟
ادامه درد شدید، ضعف مداوم شانه، محدودیت حرکتی و التهاب مزمن می‌تواند نشان‌دهنده عدم ترمیم کامل یا نیاز به روش درمانی دیگر باشد. در چنین مواردی باید مجدداً توسط پزشک ارزیابی شود.
